Bijna iedere sessie, met gezinnen, of met kinderen, eindigt aan mijn tafel met een spelletje. Ik ben altijd op zoek naar leuke, gekke, korte spelletjes die je met elkaar kunt doen. Vaak bestel ik wat en probeer ik eens wat uit. Veelal verdwijnen spelletjes in de vergetelheid, te ingewikkeld, ver gezocht. Soms zijn er echter pareltjes die zo leuk, simpel en zinvol zijn om te spelen. Een van die onbekende, maar superleuke ondekkingen is het spel Timber. Als je het doosje open doet zitten er wat verschillende houten vormpjes in die ook variëren qua kleur. Daarnaast zijn er een paar blauwe diamantjes. Die diamantjes worden gebruikt om de winnaar te belonen. Ik gebruik ze meestal niet.
De blokjes worden lukraak verdeeld over de spelers. Handig is om te kiezen voor een brede variatie aan kleur en vormen. Ieder krijgt er evenveel. Dan mag de eerste speler beginnen. Deze kiest een blokje uit zijn voorraad en geeft dat aan de speler naast hem. Deze moet dit blokje bouwen, dus plaatst het op de tafel. Vervolgens geeft deze speler degene die na hem aan de beurt is een blokje uit zijn of haar voorraad. Voorwaarde is dat het of van dezelfde vorm,of van dezelfde kleur is. Dit blokje moet dan weer gebouwd worden door de volgende speler, en zo kun je een aantal rondes maken. Degene die de toren laat omvallen bij het bouwen heeft verloren. Zijn voorganger heeft gewonnen, die heeft immers zijn buurman zo’n moeilijk blokje gegeven dat de toren omviel.
Wat kan er allemaal gebeuren tijdens zo’n spelletje? Met een gezin in het bijzonder interessant om te kijken hoe bepaalde gezinsleden elkaar er proberen in te luizen, ofwel te beschermen door moeilijke of juist gemakkelijke blokjes te geven. Daarnaast kan het gezin er lol in hebben hun eigen gekke toren te maken. Die maken er letterlijk iets van en dat kan een hele opluchting zijn als dat in het ware leven niet zo lukt. Mensen met angstige voorspellingen die roepen dat de toren wel zal omvallen als ze aan de beurt zijn en hoe anderen daarin troosten of op reageren. Kortom, er is bij zo’n enorm simpel spelletje ruimte genoeg om de interactiepatronen op tafel te krijgen. Interessant om systemisch aan te vliegen.
Een op een was er van de week een sessie die ik met een 10 jarig meisje had. Een gebroken gezin, een moeder die behoorlijk overspannen is, veel ruzie in de familie, een heel lastig contact met een stiefmoeder, moeite met rekenen… het is allemaal een wankel evenwicht. En hoe houdt zij zich staande? Ze komt zo tweewekelijks met mij praten en gisteren speelden we het spelletje Timber. We bouwden een prachtig torentje waarvan we echt dachten dat ie wel eerder had omgevallen.
Het resultaat was verrassend. Trots keken we er samen naar. Hoe was het toch mogelijk dat we zover hebben kunnen doorbouwen op dat hele smalle lange groene steentje? Soms ben je ondanks een aantal zwakkere onderdelen sterker dan je denkt.. de lach op haar gezicht was er een van trots en herkenning, haar zelfbeeld wat positiever. Dat noem ik nog eens opbouwwerk!
