De afgelopen keren heb ik veel geschreven over spelletjes doen en de zin van die spelletjes. Nu zijn er ook genoeg praatsessies bij mij aan tafel, zeker met de wat oudere kinderen en hun ouders. Toch kan spelmateriaal dan ook een enorm grote betekenis hebben. Al is het maar om metaforisch te kunnen werken: te kunnen laten zien en voelen en beleven wat er gebeurt of wat er bedoeld wordt. Een beeld blijft hangen, een belevenis verandert zoveel sterker dan een rits met woorden.Vandaag een voorbeeld van zoiets.
Van de week zat ik om tafel met een gezin met 2 zoons (15 en 13 jaar). De oudste is behoorlijk getraumatiseerd als gevolg van pesten. De jongste heeft net als veel andere jongens van zijn leeftijd vrienden en sport. Ouders zijn beschermend, zeker na alle gebeurtenissen met de oudste. De jongste wil echter groter worden, vrijheden krijgen en daarvoor strijdt hij met hand en tand thuis. Het maakt het er niet gezelliger op en daarom zit het gezin bij mij aan tafel. Het gaat over wie er voor in de auto mag, wie het eerst in de badkamer mag om tanden te poetsen,wie er het laatste koekje mag,wie waar in huis geluid mag maken.. ouders zijn constant aan het scheidsrechteren en proberen met de bijbel der eerlijkheid de boel te berechten en te beslechten.En dat lukt natuurlijk niet, want als de een in het gelijk gesteld wordt, dan gaat de ander in conclaaf: ”dat is niet eerlijk, hij krijgt altijd zijn gelijk of zijn zin.” Ouders beginnen dan te twijfelen, is het wel eerlijk gegaan? We houden van beide jongens evenveel, hoe nu die vreselijke ruzies met liefde voor beiden op te lossen? Het antwoord zit wat mij betreft niet in het verdelen en het eerlijk delen.. het gaat om het verschil mogen maken. Juist in dit gezin, maar in veel anderen die ik tegenkom is er zo’n grote hang naar eerlijkheid en gerechtigdheid.. Maar is echte liefde van ouders niet het omarmen van de verschillen tussen kinderen en toe te staan en te accepteren wie de kinderen nu daadwerkelijk zijn?
Mag je zijn wie je zelf bent als kind, ook al lijk je veel op je broer of zus en kom je uit dezelfde vader en moeder en draag je de genen van dezelfde vader en moeder. Mag dat? Mag dat verschil er zijn? Veel ouders zeggen Ja op zoiets, maar bij de dagelijske invulling stagneert en dan vaak..
Hoe ziet dat er dan uit in de opvoeding? In onze praktijkruimte staan veel speelgoedgadgets, waar ik de komende periode aandacht aan zal geven. Maar een heel aantrekkelijke zijn de Newtongadgets.
Iedereen wil daar wel even mee spelen. Er is goed mee uit te leggen wat actie en reactie is. Maar in dit geval heb ik deze en de pendulum wave ernaast op tafel gezet.
En zo zag deze familie: verschil mag er niet alleen wezen, soms MOET het er zijn. geoon, omdat iedereen anders is, en uniek. En dat dat de bijzondere en niet gelijkwaardige en niet te vergelijken liefde van ouders verdient. En welke verschillen zijn dat dan? Daar gaan we over nadenken: hoe de verschillende opvoedstemmetjes van deze ouders zullen klinken. En wie is wie eigenlijk? Dat mogen de jongens volgende keer gaan ontdekken. En welke behoeften horen daarbij? Welk zetje hebben zij nodig en hoe anders is dat zetje? Over twee weken gaan we verder met deze zoektocht.. maar het spelletje speelt door in ieders gedachten. En wat een (newton)kracht is dat!
