Corona-regulatie: walk on

Vanavond zal onze minister president ons weer toespreken en horen wij of de maatregelen die de afgelopen weken genomen zijn, verlengd zullen worden. Iedereen die ik spreek houdt er rekening mee dat de maatregelen verlengd gaan worden. Immers: we zien nog steeds geen betere cijfers en om ons land zo gezond mogelijk te houden zullen we vermoedelijk nog langer thuis werken en leren. Je kunt aan landen om ons heen zien dat het nog steeds niet zo lekker gaat. En China, waar het Coronaverhaal begon, is nu aan het opkrabbelen na een lockdown van 2 maanden. Ik durf erop te wedden dat de maatregelen worden voortgezet. Maar hoe breng je zo’n boodschap? Dat het nog niet goed genoeg is en dat we langer en beter ons best moeten doen? Stel je voor dat er in de toespraak vanavond gezegd zou worden: ‘’het gaat nog niet goed, er zijn teveel besmettingen, dat betekent dat jullie, mensen van Nederland, het nog niet goed genoeg doen, jammer, voor straf blijven jullie nog langer binnen in je huisje.’’ Voel eens in wat dat met ons zou doen? Wat zou het met jou als persoon doen? Wat voel je als iemand zulke dingen tegen je zegt? Ik denk dat we met zijn allen boos en verdrietig zouden zijn, de moed zouden verliezen. We zouden ons niet gedragen voelen in onze pogingen het met elkaar zo goed mogelijk proberen te doen. Het zou zelfs misschien wel opstandig gedrag teweeg brengen, gewoon omdat je vanuit zulk commentaar niet goed weet hoe dan anders?

Zo’n toespraak gaan we vanavond dus niet horen. Toch horen veel kinderen dit soort toespraakjes wel als ze bijvoorbeeld commentaar krijgen in de loop van het opgroeien naar volwassenheid.  Er is zoveel te leren, zoveel om te ontwikkelen, en daarin bereik je ook niet zomaar het geweldige einddoel. Wat zeg je tegen kinderen als we het nog niet goed genoeg vinden en hen willen aanmoedigen om het toch nog even vol te houden en door te zetten? Het beste is toch ze te laten weten dat ze op de goede weg zijn, vertrouwen geven, erkenning: ‘’Het is moeilijk maar je komt er wel. Ik zie dat je al je best doet, nog even volhouden, kijk eens wat er al gelukt is’’. Allemaal positieve bewoordingen waardoor je het gevoel hebt: ‘’ik ben op de goede weg, mijn pogingen of struggles worden gezien, ik mag het nog een beetje fout doen, ik mag leren en als ik doorga, dan wordt het ook beter.’’

En zo zal het vanavond in de toespraak ook gaan denk ik: ”We doen het zo goed met z’n allen, we zijn op de goede weg, de resultaten zien we nog niet, maar we weten, dat met inzet van ons allemaal, de verbeteringen zullen komen. Met z’n allen in de strijd tegen Corona”. Als ik echt zo opschrijf krijg ik bijna zin in die weken huisarrest die we vanavond op een heel positieve manier krijgen opgelegd.

In gezinnen gaat het vaak anders, daar houden we van elkaar, soms verstikkend veel. Daar wordt gedrag van de ander soms op jezelf betrokken en voelt het als een persoonlijk falen van de ouders als een van de kinderen het niet lekker doet en niet de gewenste resultaten zo gemakkelijk bereikt. Accepteren dat jouw kind ook een mens is, met alle goede en slechte eigenschappen is makkelijk gezegd, maar soms zo moeilijk. Want we gunnen onze kinderen alles: Al onze wijsheid, al onze zorg, al onze liefde, alles. En we willen ze behoeden voor pijn en frustratie. Dat is nou net wat niet gaat lukken. En dat is niet erg, want daarom zijn wij ouders er voor onze kinderen, om ze te steunen op hun eigen leerweg. Als kinderen fouten maken, dan moedigen we aan om door te zetten, door ook te zien wat er al goed gaat. Dat stimuleert om door te gaan en door te ontwikkelen, dwars door de frustratie van het leren heen.

In ons eigen streven naar perfectie in ouderschap komen we belangrijke uitdagingen tegen. Als je het zelf perfect probeert te doen als ouder, mag het kind dan fouten maken? Kunnen we het kind zijn eigen leerweg gunnen, met alle pieken en dalen, zonder dat we zenuwachtig raken over het behalen van het beoogde einddoel? Zonder dat we onszelf zien falen in het ouderschap? Misschien moeten we streven naar het zien van de waarde van het imperfectie. Door onze eigen fouten en struggles te accepteren gunnen we onze kinderen hun eigen struggle. Nobody is perfect, maar we zijn samen op weg.  

Ik weet heel zeker dat we vanavond toch wel bemoedigend toegesproken zullen worden, immers, de minister president en zijn adviseurs weten: om de mensen moed te laten houden moeten ze het gevoel hebben dat we op de goede weg zijn. Door dat gevoel te geven, krijg je een soort van beloning, het gevoel dat het goed is wat je doet. Dat geeft vertrouwen en plezier in het proces waarin je aan het leren en ontwikkelen bent. Je zult voelen dat je ertoe dat en dat we het met z’n allen doen. Een enorme beloning voor gedrag dat tot nu toe niet tot voor mij zichtbare resultaten heeft geleid.  Maar we zijn op weg, met z’n allen. Elke stap is er een. Walk on…

Blijf gezond