Corona-regulatie: Insluiten en omarmen

Voor het eerst zit ik in de ochtend achter mijn laptopje te denken: ik heb helemaal geen idee. De creativiteit die opborrelt gaat over mijn werk waar ik nu weer mee in de flow zit. Nieuwe kasten voor de praktijk, een nieuwe manier van spelen inbrengen in de beeldbelsessies. Mijn potje creativiteit stroomt wel, maar even niet voor deze blog. Geen enkel idee waar ik het nu nog over zou moeten hebben. Een leeg papier en geen ideeën. Vreemd. Ik had best veel inspiratie voor deze blog, maar nu er 15 geschreven zijn eventjes niet. Het was een heerlijk begin van de dag en mijn manier om ook nuttig te zijn voor ouders met al mijn kennis van de minstens vijftig opleidingen die ik volgde. Zo kon ik toch mijn kennis doorgeven ondanks de beperkingen in de Coronatijd. De ervaring van leegte op dit moment confronteert me ook met mijn doelstelling, het oorspronkelijke plan. Volhouden tot het einde van de maatregelen. Ga ik dat wel redden? Voor ik het weet stroomt de leegte vol met negatieve gedachten over het doel wat ineens niet zo haalbaar lijkt: ”Wat weet je nou eigenlijk? Waar doe je dit eigenlijk voor? Wat heeft het voor nut?” Dat is wat leegte met je kan doen, het geeft ruimte voor van alles, ook voor akelige gevoelens. Zeker als je erachter komt dat je jouw perfecte zelf die je jezelf ten doel had gesteld even niet kunt zijn. Leegte. Even niets en meteen alles voor een nieuwe blog.

Leegte, even helemaal niets. Het is een meditatie-oefening om even alle gedachten te laten varen en te ervaren in dit moment wat je voelt: je adem en je lijf. Zen-leegte. Echt fijn en rustgevend, maar zo voelt dit dus niet.

Ik had een deal met mezelf: elke dag een blog in de coronatijd. Wist ik veel dat het veel langer zou duren dan 6 april? Maar wie A zegt moet B zeggen, zo ben ik nu eenmaal. Dus komt er op 7 april ook een blog. En gek genoeg is er leegte. Een confrontatie met mezelf: je wilt het wel, je wilt het goede doen, maar het lukt gewoon niet. Irritant, frustrerend, en helemaal geen zen-leegte!

Kinderen kunnen dit ook hebben: leegte. Als ze bijvoorbeeld een verhaaltje moeten verzinnen voor school, of iets moeten vertellen in de kring. Als ze iets moeten tekenen maar ze weten niet wat. Advies te over van vader of moeder: schrijf hier over, teken eens dit of dat. Helaas blijken die pogingen bijna nooit zinvol. Soms omdat het door het kind zelf nooit als goed genoeg wordt ervaren, soms omdat het gewoon even niet lukt. Irritant, frustrerend, en helemaal geen zen-leegte! Evenals kinderen die zich vervelen ook leegte ervaren. Je ziet ze een beetje landerig rondhangen: ‘’ik heb niemand om mee te spelen, ik heb niets te doen, niets is leuk, ik verveel me….’’  Voor je het weet staat de ouder als activiteitenbegeleider klaar met een lijstje van dingen die het kind allemaal kan gaan doen: de eerste is meestal de flauwste: ‘’ga je kamer dan opruimen.’’ Maar vervolgens gaan ouders serieuze pogingen doen om het kind te helpen: ‘’Ga lekker tekenen, of spelen met dat mooie speelgoed dat je hebt, ga met de klei eens wat moois maken of kijk of je vriendje thuis is om samen te spelen. Ga lekker fietsen op je crossfiets, of ga nu eindelijk eens aan de slag met je op afstand bestuurbare auto. Pak je mandalakleurboek en ga daar lekker in kleuren. Maak die legotechnics eens af.’’ Meestal is geen van de adviezen helpend. Langzaam aan zakt de vrolijke activiteitenbegeleider in dezelfde lethargie als het kind dat geactiveerd moest worden: het lukt niet. En hoe besmettelijk is dan zo’n gevoel van het even niet weten? Eerst was er eentje met zo’n gevoel, en voor je het weet, weet je het als ouder ook niet meer zo goed. Een van de oplossingen is dan vaak: “zoek het even uit, ga je lekker in je kamer vervelen, maar niet bij mij in de buurt.’’ Een tijdelijke oplossing, want voor je het weet komt het verveelde kind een broertje of zusje tegen dat wel leuk aan het spelen is, en legt daar zijn probleem neer in de vorm van het omgooien van de met zorg opgebouwde toren. Een grote schreeuw als gevolg. Drie mensen die het dan even niet meer weten. Grote zucht. Het is besmettelijk.

Zo dus niet.. maar hoe dan wel? Als je even niet weet wat je met jezelf aan moet, als je het even niet meer weet hoe je zinvol bezig kunt zijn, als je je zelf even niet kan vermaken, wat een akelig gevoel is dat? Er is ook geen snelle oplossing voor, maar een beetje steun is misschien wel prettig. En zorgen dat het de anderen er niet besmet raken is ook wel zo fijn. Daarom mijn advies bij dit virus: insluiten in plaats van uitsluiten. Omarm een kind dat het even niet weet. Niet door het te overladen met adviezen, maar door het gewoon even bij je te nemen, even de lead te nemen door bijvoorbeeld de voetjes te masseren, een tekening op de rug te maken of het te laten helpen met waar je zelf mee bezig bent. Wat je dan zegt zonder woorden is: ‘’jij voelt leegte, maar jij bent ben belangrijk voor mij, jij doet ertoe. Ook als je het even niet meer weet.’’ Een kinderhand is gauw gevuld en zeker met oprechte aandacht, terwijl gek genoeg de adviezen voor mogelijke activiteiten als water door de vingers glippen in een bodemloze put. Insluiten dat virus van leegte en niet buitensluiten. Want als je het als ouder niet kunt verdragen en je stuurt het kind weg met zijn akelige gevoel, dan is voor je het weet je hele huis besmet met frustratie en ellende, en wie wil dat nu?

Hoe ga ik nu om met mijn eigen leegte? Terugkijkend is er weer een blog gevuld. Maar misschien ook even de eisen aan mezelf bijstellen. De woensdag slaan we over vanaf nu. Kijken wat haalbaar is om het vol te houden. De kunst van het leven überhaupt, maar ik denk ook juist in deze Coronatijd: hoe houden we het vol op een zo’n prettig mogelijke manier? Soms de eisen bijstellen en daarmee goed voor jezelf en daarmee ook goed  voor anderen te zorgen. Insluiten en omarmen. Tot donderdag!

Blijf gezond!