Inmiddels ben ik al een poosje therapeut. Voor dit vak moet je blijven leren en als ik zo naar mijn map met diploma’s en certificaten kijk, dan heb ik dat naar eer en geweten gedaan. Toch zit dan weten mij soms zo in de weg. Dat heeft te maken met het volgende.
Gezinnen komen met hun vragen, spanningen en problemen in de speelkamer. Daar luister ik natuurlijk naar. Soms grijpen die problemen mij ook aan. Contacten die om onbegrijpelijke redenen verbroken zijn, ruzies en verwijten, onmacht.
En als het mij dan aangrijpt dan gebeurt er iets met mijn autonome zenuwstelsel: ik word reactief. Ik ga helpen en geef een tip, een advies of een suggestie: immers, ik weet van alles dat is zeker waar! Maar of dat nu helpt?
Niet dat het erg is, want het komt uit een goed hart. Ik vergeef mezelf dat direct. Maar regelmatig denk ik: wat heeft dit kind of dit gezin hier nu toch aan? De sessie vervalt dan een beetje in een gepraat heen en weer zonder dat ik het gevoel dat we stil staan bij de kern ben van wat er speelt. Ik plak als het ware een pleister op de wond die zich toont, gewoonweg omdat ik blijkbaar niet zo goed die wond kan aanzien.
Ik had beter kunnen vertragen. De mensen zelf kunnen laten doorvoelen wat er nu is en een weg uit het dal te vinden. Tijd geven om toch lichtjes te zien in hun eigen duisternis. Daar vind mijns inziens de echte therapie plaats.
Als ik dan weer eens reactief ben geweest, heb ik inmiddels een oplossing. Onder andere door geïnspireerd te zijn door Sabine Vermeire en mijn bevlogen collega Yentl die ermee aan de gang ging in het kader van haar opleiding tot systeemtherapeut. Het kan hersteld worden door de client na de sessie een brief te sturen. Een brief waarin ik gewoon beschrijf wat er in mijn ogen in de sessie gebeurde, wat er met mij gebeurde en wat ik toen deed. Wat ik bij hen zag en wat er zo onderling gebeurde. Door zelf stil te staan en uit de reactiviteit te stappen, leren de clienten dat ook. Stil staan bij het narratief van de client(en): waar zit je nu eigenlijk in, wat gebeurt er nu helemaal?
Zo’n brief schrijven kost tijd, evenals het verstuurproces, maar ook het lezen gaat langzamer dan de dingen zeggen: VERTRAGING!
De brief gaat op de post. Vertraging niet tijdens de reis, maar erna. Herstel van de reactieve therapeut. Fijn een beetje vertraging!
