Krachtige beelden
Ik was gisteren op een feestje van een vriendin. Daar waren ook veel vrouwen die moeder zijn van een kind dat ik in de praktijk gezien heb, soms wel 15 jaar geleden. Ik had deze moeders al heel lang niet gezien. Onafhankelijk van elkaar vertelden ze aan mij hoe het met hun kinderen ging en dat ze blij waren dat ze destijds hulp hadden gekregen. Dat is natuurlijk fijn om te horen maar geen direct leuk onderwerp voor een blog.
Dus zie bovenstaande als context. Toen ik die moeders zag, kwamen de kinderen van toen en hun verhalen van destijds bij mij direct in mijn geheugen aan de hand van de spelbeelden of via hun tekeningen die de kinderen maakten. Deze tekeningen maakten de kinderen naar aanleiding van bijvoorbeeld een symbooldramasessie, een van de therapievormen die ik heel graag gebruik. Het is een soort dagdroomtherapie ontwikkeld door Leuner en op basis van Jungiaanse en Rogeriaanse uitgangspunten (zie ook www.symbooldrama.nl). Zo verscheen in mijn geheugen afgelopen vrijdag het beeld van een schaap dat op een weiland met een enorme roze bal probeert te scoren in een te klein doeltje. Tja dat lukte dus niet. Het was een dagdroom van een meisje dat de lat wel erg hoog legde voor zichzelf. Zo hoog dat het allemaal onhaalbaar was en zij nooit tevreden over zichzelf kon zijn. Door het samen te beleven tijdens het tekenen en het gesprek over het schaap kon het meisje ook de verbinding naar zichzelf leggen en andere haalbaarder doelen stellen.
Een ander beeld dat vrijdag langsvloog was een boom. Een paarse boom met allemaal race-autootjes erin. Het meisje dat dat tekende had last van slaapangst na het overlijden van oma. Toen zij de boom tekende na een symbooldramasessie vertelde ze dat in de race-autootjes onze overleden voorouders rondreden. Tijdens het tekenen kwam er een grote lijn tussen de boom en de andere kant van het papier. Daar tekende ze zichzelf: de mooiste wereld noemde ze die. Zelf kon ze kiezen om even door die grensmuur te gaan en te denken aan oma of de muur toch dicht te houden als ze dat zelf wilde. Sindsdien durfde ze weer te slapen omdat ze controle was gaan ervaren.
De beelden die langskwam waren niet alleen van de tekeningen, maar ook spelbeelden, of opstellingen van poppetjes. Allemaal beelden en bijbehorende verhalen die blijkbaar recht in mijn hart al jarenlang opgeslagen zijn. Beter dan welk gesprek met alleen woorden dan ook. Het sterkt me zo in de overtuiging dat woorden gewoon echt tekortschieten en dat werken met beelden, beweging in het lichaam en spel veel krachtiger is dan welke woordencombiantie dan ook. Je begrijpt: mijn goede voornemen: geen woorden maar daden… meer werken met materialen om nog veel meer krachtige beelden de ruimte te geven om kinderen en hun ouders verder op weg te helpen. Happy, healthy, visual newyear!
