Corona-regulatie: liefde in tijden van Corona

Hebben jullie dat nu ook? Dat de tijd die normaal als een dolle voorbij dendert nu ineens veel langer lijkt te duren? Dat de dagen voorbij zijn voordat je het weet, maar dat je op donderdag denkt: ‘’oh het is pas donderdag’’. Morgen nog een werkdag. Ik had al een weekendgevoel. Ik weet niet wat het is, maar het is een rare gewaarwording. De weken duren langer. Ik vermoed dat het te maken heeft met de hoeveelheid indrukken die je op een dag krijgt. Hoe meer indrukken, hoe minder bewust van de tijd, hoe sneller de dag omgaat. Nu mijn indrukken zo’n beetje gereduceerd zijn tot de huiselijke omgeving zie ik meer om me heen, ben ik opmerkzamer voor geluidjes. Maar dat zijn de geluidjes van de tuin of binnenshuis: niet alarmerend, niet zo indrukwekkend en alertheidopwekkend als bijvoorbeeld een drukke snelweg die ik soms berijdt met een enorme tijdsdruk. En juist nu willen we graag dat deze tijd waarin mensen ziek kunnen worden en waarin we te maken hebben met gevoelens van angst snel voorbijgaat en dat we weer in ons oude leventje door kunnen. Gelukkig helpt de zomertijd dit weekend een uurtje mee en brengt het ons dichter naar de tijden van vroeger die leuker waren dan we dachten.

In mijn begeleiding aan kinderen was het vorige week nog wel een beetje vakantiesfeer, lekker niet naar school. Maar deze week hoor ik bijna alle kinderen die ik spreek enorm verlangen naar school. Het was echt leuker dan ik dacht, ik mis de juf (ook al was ze soms streng tegen mij) en ik mis de kinderen (ook al hadden we wel eens ruzie met elkaar). Ouders missen ook de leerkracht en realiseren zich dat het toch een vak apart is. De zorg en de leerkrachten winnen wat dat betreft enorm aan waardering in deze tijd. Ouders missen hun werkomgeving en menigeen zou niets liever willen dan morgen, ook al is het dan zaterdag, lekker vroeg op en vol aan de slag. In het verlangen naar meer zijn we een beetje kwijt geraakt hoe fijn het eigenlijk is wat we allemaal hadden. Zo vergat ik soms te genieten van de autorit omdat ik me weer richtte op de volgende plaats van bestemming. Zo kon ik soms balen van de sportschool terwijl ik nu weet hoe fijn bewegen eigenlijk is. En ook in huis ontdek ik allerlei leuke plekjes waar ik niet eerder van heb kunnen genieten. Het balkonnetje voor, in de avondzon bijvoorbeeld. Daar doen Sterre en ik altijd een potje Uno aan het einde van de dag met een bakje aardbeien in de zon. Zelfs dat potje Uno, waar ik in mijn oude leventje wel op uitgekeken was, is nu een heel gezellig hoogtepuntje van de dag.

Er zijn echter ook kinderen die echt opknappen van het thuiszitten. Juist die kinderen die het zwaar hebben op school en erg gevoelig reageren op de drukte van het leven, de prestratiedruk en de drukte van de sociale contacten. Die kinderen die hun ouders eigenlijk soms zo hard nodig hebben, maar die natuurlijk buitenshuis aan het werk moesten. Het is heel mooi om deze ouders te spreken en te horen hoe verbaasd ze zijn dat een heel groot deel van de stress opgelost is. Dat de kinderen langzaam uit de stressstand raken en weer normaal kunnen communiceren met elkaar, leuker kunnen spelen. De rust en het vertrouwen van met z’n allen thuis. Hele jonge kinderen hebben dat ook. Die vragen niet of ze naar het kinderdagverblijf mogen, maar gedijen vaak helemaal prima in de constante zorg en aanwezigheid van hun ouders (mits die niet te gestresst raken door de situatie of als ze in de zorg werken, dan is het een ander verhaal).

Het moeilijkst is het, denk ik, voor pubers en jong volwassenen. Die hebben in hun levensfase de opdracht om zichzelf te vinden,  een losmakingsproces van de ouders waarbij de ouders vaak niet zo graag loslaten. En ineens zitten ze aan hun ouders geplakt. Opgehokt en veel minder kans om vleugels uit te slaan, op zoek naar jezelf, de groep vrienden, de opleiding, het werk, die eerste liefde die bij je past. Mijn oudste dochters van 23 en 21 balen zo erg: reisjes, baantjes, stage, allerlei leuke jonge mensendingen vallen weg en ineens ben je aan jezelf overgeleverd. De tijd staat stil.

Gisteravond stond voor ons de tijd even stil. Sterre, onze jongste dochter van 18, met het syndroom van Down, ineens een klein beetje verhoging, een beetje rillerig. Het zal toch niet??? Corona veegt al mijn dagelijkse worries  en kleine ongemakken binnen de kleinste milliseconde van tafel en brengt me terug bij de essentie waar het allemaal om gaat. Zo blij dat zij er is, zo blij met mijn kinderen en mijn partner, mijn familie, zo blij… ik zou ze nergens voor willen missen, niet voor een goede economie, niet voor een mooie auto, niet voor een mooi vakantiehuis. Liefde. Corona leert me nederig te worden voor de liefde. En dankbaar dat ze in mijn leven zijn. Een dankbaarheid die ik nu meer dan ooit ervaar. De liefde voor degenen die ik zo lief heb en die ik echt niet kwijt wil. En daarmee is dit piepkleine stukje virus-schepping ineens groter dan de mensheid. Liefde in tijden van Corona. Angstig, verbindend, verstikkend, dankbaar, verwarrend, opluchtend, verpletterend belangrijk, essentieel.

Lieve ouders knuffel je kinderen en houd elkaar goed vast, het is gezond en bovendien belangrijker dan al het andere…

Blijf gezond! Hopelijk blijft Sterre dat ook.