Corona-regulatie: met z’n allen in een dalletje

In deze tijd van grote mensdichtheid in de huizen, vinden er allerlei interessante experimenten plaats. Uitprobeersels die we nog nooit voor mogelijk hebben gehouden vinden daadwerkelijk plaats. Zo werk ik met hypergevoelige kinderen die het op school en thuis amper redden omdat er zoveel prikkels zijn. Door de Coronaregels knappen deze kinderen op en weten wij, maar ook ouders, hoe intens het leven voor deze kinderen is. Vroeger (zeg maar 3 weken geleden), reageerde een jongen nog  boos en gefrustreerd op van alles. Niemand kon hem goed begrijpen. Nu is hij veel rustiger en gezeglijker, de overload aan prikkels is verdwenen. Dat geeft in ieder geval richting aan het leven straks na de Corona-tijd.

Als die jongen nu maar had kunnen verwoorden van hij voelde, dan was het een heel ander verhaal geweest. Maar hij uitte zijn onmacht en overspoeldheid met frustratie en agressief gedrag, terwijl het toch een superintelligente jongen is. Woorden zat in zijn vocabulaire. Maar uiting geven aan je gevoel is zo makkelijk nog niet. Niet voor kinderen, niet voor volwassenen. Hier in huis hebben we natuurlijk Sterre, maar ook mijn 2 andere dochters die studeren in Amsterdam en nu veel thuis zijn in verband met de Coronatijd. Onze jongeste heeft geen woorden vanwege haar handicap, verbaal is zij niet zo heel erg machtig om haar gevoel te uiten. Maar haar gedrag is conform haar gevoel en daarmee is zij goed te lezen en te begrijpen. Bij de andere meiden en mijn man is het moeilijker te lezen. Dat zit ‘m in de details: een opgetrokken wenkbrauw, een klankverandering in de stem, een wegkijkende blik, een te vrolijk klinkende opmerking…. lichaamstaal. Je weet dat er iets is, maar niet goed wat. Je weet dat diegene het zou kunnen zeggen, maar die doet dat niet. Hetzelfde gevoel zeg maar dat iemand je een whatsapp berichtje stuurt en het weer verwijdert. Wat had je me willen zeggen, maar wat zeg je me toch niet?

Weten dat iemand zich niet zo prettig voelt, maar dat niet medegedeeld krijgen. En waar we van elkaar houden, gaan we erop jagen, tenminste ik. Maar ik weet dat heel veel ouders dat ook doen. Zoeken, vragen, raden. Is er iets? Hoe was het? Was het wel leuk om te spelen?

Ook kinderen houden informatie weg. Wellicht omdat ze zich schamen en een ouder niet teleur willen stellen. Wellicht omdat er zorgen zijn in het gezin en niet hun sores nu op tafel leggen. Wellicht omdat ze denken dat hun probleempjes er niet toe doen. Wellicht omdat ze met het delen van een probleem niet die eeuwige zeur willen zijn. Wellicht omdat ze zichzelf al zo hebben teleurgesteld en daarmee niet ook de teleurstelling van de ouders erbij kunnen hebben. Wellicht omdat ze weten dat anderen gemakkelijk over hun verhaal heen stappen of erdoorheen praten. Wellicht omdat het kind weet dat ouders heftig reageren op het feit dat je als kind een probleem hebt.

Kinderen die bijvoorbeeld gepest zijn en dat niet willen zeggen thuis. Wetende dat ouders er heftig op kunnen reageren, ervan schrikken, enorm beginnen te praten en zoeken naar oplossingen omdat deze ouders het slecht kunnen verdragen dat hun kind pijn of verdriet heeft. Zo verdrietig, voor allebei. Gevangen in loyaliteit. Verstikt in de liefde.

Veel ouders zien het. Voelen het. Horen het. En gaan op jacht. Met een geweer vol met woorden munitie om ervoor te zorgen dat de zorgen op tafel komen . Eisen verbale vorm te geven aan het gevoel dat er al was. Pijn verdriet, teleurstelling, je teveel of te stom vinden. Als aangeschoten wild verweert de prooi zich: er is niks, boos schreeuwend naar boven stampend. De ouder stomend van machteloosheid achterlatend.

Hoe dan?

Soms is tevreden zijn met wat je al hebt of krijgt al heel helpend. Je krijgt de opgetrokken wenkbrauw, je krijgt de grote zucht. Soms hoeft het allemaal niet in woorden, maar zijn deze signalen meer dan genoeg om daar als ouder te laten weten dat je er bent. Zonder het meteen te willen oplossen en het gevecht aan te gaan met de vijand waar het kind mee strijdt. Neem het niet over maar ga naast het kind staan, zeg wat je ziet en dat dat niet erg is, dat we dat allemaal wel eens hebben. Maak een kopje thee, een bakkie troost. Zucht ook eens een keer en verdraag zelf de pijn van het gewoon even niet weten, samen even in de penarie, samen in het zwarte gat. Er is een prachtig filpmje van Brene Brown over waarin uitgelegd wordt dat als iemand zich akelig voelt, het fijn is als je daar gewoon naar kunt luisteren zonder direct een oplossing te hebben. Het filmpje is hier te vinden:  https://www.youtube.com/watch?v=1Evwgu369Jw

Best moeilijk hoor, verdragen van de problemen van je kind. Juist omdat je er zoveel van houdt en er zo goed voor zorgt. Het even zo laten, maar er samen even mee zitten en over zuchten. Dat het leven niet gemakkelijk is. Gelukkig is daar de Coronacrisis en doen we niet anders met z’n allen: “Moeilijk he? Nu niet die BBQ, die strandwandeling, die gezellige borrel, dat verjaardagsfeest of trouwfeest? Ik mis het zo, mijn werk, school en sport.” Ja we voelen met z’n allen met elkaar mee en er is geen directe oplossing en geen weg uit. Maar wat een verbinding en verbroedering. Met z’n allen in een dalletje verbindt meer dan in je eentje aan de top.

Blijf gezond!