Corona-regulatie: Nu al

We staan aan het begin van de vierde week van onze intelligente lockdown. Vandaag was ons eerste lichtpuntje van weleer, maar vorige week werd dat subiet van tafel geveegd. Tot 28 april blijven de scholen dicht, werken we zo veel mogelijk thuis, houden we afstand, blijven de bejaardenvoorzieningen dicht  voor bezoek. Ik weet niet hoe het met jullie is, maar bij mij went het op een of andere manier. Nu al. In het begin dacht ik: geen sport meer, geen restaurantbezoekjes, geen verjaardagsfeest, geen buurtborrel, geen dagbesteding voor mijn jongste dochter, geen uitje met de meivakantie, geen weekendje weg, geen koffietje met vriendinnen in het bos. Niets van dat alles meer. En uit dat ritme gehaald van de rush van alledag overviel mij een soort paniek: wat dan wel?  

Van de week stond er in krant: daar waar de mens verdwijnt neemt de natuur het over. En dat klopt natuurlijk als een bus. Nu de mens niet de hele dag en avond met bootjes door Venetië vaart,  is er weer plek voor de vissen. Daar waar we niet meer rijden met de auto kunnen dieren beter oversteken en in leven blijven. Daar waar we nu geen drukte meer maken in natuurgebieden is nu voldoende rust en ruimte voor gezinsuitbreiding bij vogels, herten , zwijnen, wolven en noem maar op.

Waar de een ruimte maakt, wordt de ruimte opgevuld door de ander. Dat gebeurt in gezinnen ook zo. Als het ene kind veel aandacht vraagt, dan zijn de andere kinderen vaak wat gezeglijker en meer timide of zelfs helpend. Als je dan eindelijk opgelucht ademhaalt als de aandachtvragerij wat is gestabiliseerd, dan komt het volgende kind je aandacht en liefde opeisen. Als er ziekte of ellende speelt in een gezin, zie je de kinderen vaak ook wat meer helpend, voegend zijn. Zoekend naar dat kleine plekje dat zij nog kunnen innemen. Iedereen heeft zo zijn strategieën om met de ruimte en de zorgen in een gezin om te gaan. En veel gedrag bij kinderen is daar een uiting van. Het is een dans om de ruimte.

Die dans is de afgelopen weken totaal veranderd: Changer! Kinderen niet naar school er leek ruimte, die was er toch niet. Er bleek thuiswerk en schoolwerk. Iedereen anders, de ruimte anders, alle routines weg. Nieuwe momenten in de dag worden belangrijker dan voorheen, omdat andere ijkpunten wegvielen.  

Er kan niet niets zijn, als je stopt met het een, dan komt daar blijkbaar iets voor terug, Want er kan niet niets zijn. Het is een vraag die altijd gesteld wordt kinderen die niet meer zo vaak boos willen zijn: Wat ga je daarvoor in de plaats doen? Meer ontspanningsoefeningen, een ademoefening, langer op de trampoline, noem maar op.

Bij mij is de onstane ruimte ook opgevuld. Ik heb het eigenlijk best druk met werken, met de mensen om me heen. En in de avond ben ik echt moe en ga op tijd naar bed. Zelfs zonder kilometers op het strand gelopen te hebben, zonder in een drukke sociale omgeving geweest te zijn. Zonder me in het zweet gewerkt of gesport te hebben. Ik ben er nog niet zo achter wat het is dat de leegte opgevuld heeft, misschien toch wat meer tijd voor mezelf en elkaar? En de rust daarin vinden? Het samen koken en eten, het belmomentje met opa en oma. Die rust en het niet weghoeven uit huis, niet geleid worden door strakke schema’s en een volle agenda doordeweeks en in het weekend? Eerlijk gezegd is het nu soms ook gewoon heerlijk. Niet duizend keuzes te hoeven maken, maar simpelweg thuis. Niet weer een tandje strakker gespannen gezet worden als een opwindpoppetje die haar programma gericht afdraait.

Ik sta er gewoon verbaasd van hoe snel dit went, het videobellen, het werken op afstand, het afstand houden in de winkels, het niet jagen en vliegen en rennen, maar daarvoor in de plaats thuis blijven. Hoe flexibel is de mens? En hoe flexibel is de natuur? Wat ik wel mis is de knuffel van mijn moeder, haar even vasthouden en een dikke pakkerd geven. Daarvoor is nog niets in de plaats gekomen. Want liefde en geborgenheid en echte aandacht, dat kun je volgens mij niet voelen door een beeldschermpje heen. Je kunt het als volwassenen wel weten over de afstand van 1 ½ meter, maar elkaar even aanraken en dichtbij voelen is anders.

Even een omhelzing, even dichtbij iemand zijn, het is volgens de de hechtingstherorie een levensbehoefte. En daar is meer dan genoeg bewijs voor. Dat is misschien wel het mooie van deze tijd. Ouders en kinderen zijn veel meer dicht bij elkaar, meer tijd om er voor de ander te zijn, voor elkaar te zijn. En als dat op een goede manier gebeurt, zonder al te veel spanningen of huiselijk geweld, dan is dat weldadig. Heel veel samen zijn met diegenen die het het allerliefst vindt en die je het liefst hebt. Het lijkt zo vanzelfsprekend, nu al.  

Blijf gezond!