Corona-regulatie: Regels

Een nieuwe week gaat beginnen, de eerste week van thuiszitten is achter de rug. Mijn strijd is mijn dagindeling en die van mijn dochter. Wanneer werk ik, wanneer neem ik vrij? Doordat je thuis met elkaar bent is dat superingewikkeld. Ik had ook strijd met mezelf en de dagelijkse stroom aan nieuwsberichten (de smartphone is zo verleidelijk te pakken in plaats van een boek en de nieuwsfeed is onuitputtelijk). Maar ook: hoe heb ik het nog een beetje leuk nu we niet zoveel meer mogen? Ik verken het schuurvlak van de nieuwe regels en mijn eigen speelruimte. Ik, en met mij een heleboel mensen, zijn zoekende hierin. Zoveel mag of kan niet meer, wat kan er dan wel?  Corona doet me ook weer dat kind voelen, om toch even wel naar het plaatselijke kwekertje te gaan, wetende dat ik misschien wel de regel van 1 ½ meter afstand mogelijk moeilijk kan bewaren. Ik weet: niet naar de kweker is beter, maar ik ga toch. Het is een strijd van weten dat het niet mag en kan en de wil om het wel te doen. Eigenlijk een kinderspel maar dan met grote consequenties die ik zelf niet kan overzien.

Blijkbaar is de 1 ½ meter afstand echt heel erg belangrijk, want nadat premier Rutte en zijn ministers hiertoe hebben opgeroepen, volgde er nog een oproep van de premier, sprak de koning ons toe en volgde er zelfs een NL -alert gisteren. Alleen als we de 1 ½ meter afstand houden kunnen we de vrijheden houden in Nederland die ze in veel andere landen niet hebben. Daar controleert politie en leger de lege straten en pleinen. Je mag niet zomaar op straat. Hoe heerlijk is het dat we die vrijheden nog hebben, maar hoe moeilijk is het tegelijkertijd om je eraan te houden?

Het heeft denk ik te maken met het feit dat we überhaupt een beetje vrijheid krijgen. In de opvoeding werkt het ook zo: NEE is NEE dat zijn duidelijke regels. Als je een kind wat ruimte geeft, dan verkent het die ruimte en onderzoekt binnen die ruimte en de drang tot autonomie nieuwe eigen regels en ruimte, net zo lang tot er weer een NEE komt. Irritatie bij de ouders tot gevolg: als je een kind een vinger geeft, neemt het je hele hand. Het is echter de autonomie in ontwikkeling, helemaal geen slechte ontwikkeling, want hoe belangrijk is het om je eigen ikje en je plekje daarvoor op deze aardkloot te verdedigen?  Goed voor weerbaarheid en assertiviteit, voor de ontwikkeling van een gezonde, sterke volwassene met een eigen wil. Die autonomie wil je echter niet stimuleren bij het oversteken van een drukke weg: dat is namelijk levensgevaarlijk weten wij als volwassenen, en daar krijgt geen kind die vrijheid.

Ik denk dat we allemaal afgelopen week een beetje op zoek waren naar onze autonomie, wat kunnen we nog zelf bepalen? En aangezien we het virus niet kunnen zien, knijpen sommigen af en toe even de ogen dicht: laten kinderen buiten spelen met elkaar en dicht bijelkaar (wetende dat zij het virus kunnen verspreiden onder elkaar en daarna met anderen), gaan we naar de kluswinkel in grote getalen (eindelijk tijd om het muurtje eens te verven) of naar een natuurgebied of het strand voor een gezonde frisse neus (samen met veel te veel anderen). We kregen een vinger… en pakten de hele hand. Eigenlijk steken we met z’n allen een gevaarlijk weg over zonder kijken… we hebben geen idee dat het echt gevaarlijk is. Ik ook niet.

Ik houd me wel zo veel mogelijk aan de regel en ik heb gemerkt dat het mij helpt om te horen wat er wel mag: bij ons plaatselijke groenteboertje mag je maximaal met 3 in de winkel. Een duidelijke, positieve regel die iedereen respecteert. Dat werkt beter dan aan het begin van de week, toen we toch met 5 mensen in de te kleine winkel waren en probeerden daar afstand te bewaren wat natuurlijk eigenlijk niet kon. Concrete aanwijzingen werken. Ook is bij verschillende winkels met tape afgeplakt wat de afstand is om op je beurt te wachten. Iedereen respecteert het, dus helpend.

Ik hoop niet dat de totale lockdown er gaat komen. Het zal meer ondernemers noodzaken de winkel te sluiten. Dan worden onze laatste privileges afgepakt: NEE is NEE. Dus lieve ondernemers, politie, handhavers: geef ons mensen ajb een richtlijn hoe we de regel moeten opvolgen: een stukje tape op de grond is heel helpend. Zodat we niet met z’n allen staan te dringen om de viskraam voor een lekker gebakken visje met coronasaus.

En ouders die nu in deze uitzonderlijke tijd stoeien met de dagelijkse regels: als je echt iets niets wilt: wees duidelijk. Nee is nee, dat hoeft ook echt niet altijd uitleg als we als volwassenen vinden dat iets niet mag. Een kind mag daar boos en verdrietig over zijn. Niets menselijks is hen vreemd. Als je echter besluit wat ruimte te geven, een uitzondering, een beetje speling… zie dan het zoeken van je kind naar autonomie en eigen ruimte niet als het bestrijden van jou als ouder, maar als prachtige ontwikkeling: Je kind groeit in ruimte en eigen ik. Geef ze een richtlijn hoe ze met die vrijheid kunnen omgaan. Zolang het niet gevaarlijk is, irritant is of anderen in de weg zit: wees er blij mee. En wordt de grens van gepakte vrijheden bereikt: geef dan alsnog een duidelijke NEE. En buitenspelen met 10 andere kinderen in de voetbalkooi? Nee dus.

Even zullen wij als ouders en volwassenen ons moeten schikken in de kinderrol: we zien het gevaar niet, we denken wel dat we het kunnen maken en we willen het zo graag. Vadertje overheid en moedertje wetenschap zijn bijna aan hun grens waarin ze onze speelruimte wegnemen en de NEE laten komen. Wees een goed kind, en luister allemaal!

Blijf gezond!