Corona-regulatie: rolverwarring

Sinds afgelopen weekend houden de mensen afstand van elkaar, zijn de scholen gesloten. Gisteren werd besloten dat de ouderen in de verpleeghuizen ook niet meer bezocht mogen worden om besmetting onder deze kwetsbare groep te voorkomen. Het doet wat met mij en de mensen om mij… en dat na ongeveer een week. Deels is het natuurlijk onwennigheid omdat alles anders gaat dan normaal. Deels ook de angst die de situatie oproept, omdat alles wat ik onder controle leek te hebben ineens niet meer onder controle is. Zo wist ik vorige week zeker dat ik naar Noord-Spanje op vakantie zou gaan deze zomer. We hebben een prachtig huis gehuurd, vorige week nog. De boeking werd bevestigd, dat gaf een lekker gevoel van zekerheid: wij hebben een mooi plekje komende zomer!…. Welke zekerheid?  Gaat dat wel lukken in juli naar het buitenland? Corona schudt me wakker uit een droom vol schijnzekerheden en valse illusies. Als ik wakker word blijf ik zelf over, maar wie ben ik?

Wie ben ik zonder mijn drukte van alledag? Mijn gevoel heel de dag nuttig te zijn voor anderen: een goede therapeut, een sociale vrouw, een goede dochter, een lieve moeder, een sportieve vrouw, een betrokken vriendin, cultureel geïnteresseerd, altijd beschikbaar, altijd onderweg. Ineens zijn veel van die rollen niet meer zo goed mogelijk en komt er een soort leegte voor in de plaats. In mijn leven van alledag zijn gaten in de tijd goed op te vullen. Tijd voor het lijstje van 1000 dingen waar ik nooit aan toe kwam, maar op een of andere manier gebeurt daar nu ook niet zo veel mee. Ik zou natuurlijk het pianospelen kunnen oppakken, de foto’s sorteren, de 7 boeken lezen die ik heb klaar liggen, een schilderij maken, de kelder opruimen. Maar mijn werk versnippert mijn dag, en tussen de snippers hamster ik wat kleine boodschapjes in de supermarkt om mijn dochter en mezelf een wandelingetje te geven in de buitenlucht. In de kelder stap ik dagelijks op een roeimachine en toch: het voelt allemaal niet zo geweldig als mijn bezoek aan de sportschool. De dag vliegt voorbij en ik denk elke dag: wat heb ik nu eigenlijk gedaan?

Ik denk dat het te maken heeft met de nieuwe rollen die je ineens op je krijgt in deze tijd van sociale beperking. Ik ben ineens de dagbesteding van mijn dochter. Normaal wordt zij aan het werk gezet bij restaurant Frobel of heeft ze lol bij stichting Bont, nu doe ik dat. Maar net wat minder goed dan ze dat daar kunnen, ik moet namelijk ook nog wat werken. Dus zit ze veel op de Ipad en schalt Talking Tom van de ipad via de daaraan verbonden speaker door het huis, mij opzadelend met een schuldgevoel. Eigenlijk zou ik nu met haar iets moeten doen. Ballen hooghouden in het luchtledige: het is weinig en veel en het voelt niet goed genoeg.

Veel ouders kampen er ook mee, zo horen wij. Ineens moeten ze hun kind bijvoorbeeld helpen met het rekenen of lezen. Wat uitleg geven, bijstaan in het frustratieproces van schoolwerk thuis moeten doen, terwijl thuis juist meestal vrij betekent. Uberhaupt begeleiding van het frustratieproces dat leren vaak met zich meebrengt. Normaal gezien maken kinderen die frustratie op school mee en huppelen ze van school naar BSO om thuis lekker te chillen en te knuffelen met hun ouders. Ineens ben je ouders, BSO, leerkracht en politieagent.

Wie ben ik? Wat kan ik? Wat zijn mijn taken? En hoe goed moet ik het doen? De eisen in het normale leven zijn ongelofelijk hoog. Voor ouders, maar ook voor kinderen. Presteren op school, presteren op het sportveld. Misschien is het tijd dat we de hoge eisen even laten varen en ons realiseren: alles is anders, ik ben bewust onbekwaam, het is goed genoeg.

Normaal gezien adviseren we ouders vooral ouder te blijven van je kind en niet op de stoel van juf of meester te gaan zitten. Hoe moeilijk ook, ik zou het geloof ik nu ook adviseren. Dat betekent een angst loslaten met het schoolwerk of dat wel goed genoeg gebeurt. Jouw kind accepteert jouw hulp als ouder meestal niet zo makkelijk als de hulp van een leerkracht. Het is een andere rol. En jouw kind begrijpt jouw uitleg gewoon niet zo goed, logisch want de meeste ouders zijn geen leerkracht en dat is toch echt een vak apart. Denk niet dat je het allemaal moet kunnen. Vraag hulp, bel de leerkracht. Blijf lekker samen met je kind balen dat het allemaal zo goed niet lukt en dat je allebei zit te klooien met de illusie die het vorige week nog prima deed.

Misschien is dat 1000 dingen lijstje niet zo gek en kunnen we nu dingen doen waar we in de ratrace van het normale leven zo weinig tijd voor hadden. Blader eens door de oude foto’s en ga verhalen vertellen aan elkaar. Verhalen en de gevoelens die daarbij kwamen kijken. Verhalen uit je eigen jeugd, verhalen van opa en oma, verhalen van de familie, verhalen die vertellen over een leven buitenshuis en buiten deze tijd. Werelden die er waren maar er ook nog gewoon doorleven in onze herinneringen. Ik ken weinig kinderen die dit niet leuk vinden, want dit soort verhalen vertellen zoveel over hun eigen ikje. Waar kom ik vandaan? Wie zijn mijn ouders en wat zijn hun verhalen toen zij kind waren? Wie ben ik? Even niet een schoolkind dat presteert op school en sportveld, maar een kind met een heel verhaal. Geloof me, het is besmettelijk. Verhalen breiden zich makkelijk uit en zorgen voor nieuwe verhalen. We bestrijden de Corona crisis met het verhalenvirus.

Blijf gezond!

Ik geef het goede voorbeeld en ben ook niet al te streng voor mezelf. Op zaterdag en zondag even geen blog. Maandag weer!