Corona-regulatie: we zijn er bijna

28 april is ons nieuwe lichtpuntje aan de horizon. Dan is het volgende moment dat het kabinet deze maatregelen gaat verlengen of ons de kans geeft om ons huisje uit te kruipen en ons letterlijk onder de mensen te begeven. De persconferentie gisteren was helder en op een of andere manier vind ik het ook fijn om zo toegesproken te worden. Ik ben natuurlijk een volwassen vrouw die haar boontjes wel kan doppen, maar in zake Corona ben ik behoorlijk onwetend en af en toe gewoon een beetje bang. Bang dat mijn moeder ziek zal worden, bang dat mijn partner in het ziekenhuis belandt, bang dat een van mijn dochters iets overkomt, bang dat het niet goed zal komen. En ik weet cognitief: natuurlijk komt dit goed, het gaat een keer voorbij. Maar als de angst een plekje gevonden heeft, spreekt die met 1000 decibel luider dan de geruststellende cognitieve helpende gedachte dat alles goed zal komen.

En als Rutte spreekt voel ik toch dat we een leider hebben, een kapitein op ons bootje waar we met z’n allen in zitten en waar hoge golven en een flinke storm ons tochtje bemoeilijkt. Maar onze kapitein vertelt precies en eerlijk dat het nog niet goed gaat,  dat we dus moeten doorzetten en wat we allemaal goed doen. Hij weet waar we heen gaan en hoe we daar komen. Alles in positieve bewoordingen van het gewenste gedrag: ‘’houdt afstand, blijf binnen, werk thuis, als je verkouden bent ga je niet naar buiten, als iemand koorts heeft in het gezin blijf je allemaal thuis.’’ Heel rustig en duidelijk: Hij zegt niet: Kom niet te dichtbij, nies niet in de lucht.. alles benoemt hij in het gewenste gedrag, hij weet de weg, hij blijft rustig (op TV dan) en hij weet wat we moeten doen. En dan vind ik het dus ineens fijn om zo’n kapitein boven me te hebben, hoe eigenwijs ik als matroos ook wel eens ben.

We vragen ons allemaal af: ‘hoe ver zijn we?’ zoals kinderen tijdens een autoritje kunnen vragen: ‘’zijn we er al? Het duurt zo lang. ‘’ ‘’We zijn aan het einde van het begin”, zo hoorden we gisteren om 10 over 7. Een positieve boodschap, en meer helpend dan: ‘’We zijn er nog lang niet.’’ Het brengt me terug naar de eindeloze autoritten die we maakten toen de kinderen nog klein waren en we met een de Waard-tent, een kookfornuisje, een koelbox, campingstoelen en wat nog meer in onze auto naar Italië reden. 1400 kilometer met 3 kleintjes achterin. Het was een lange weg, met weeïg geworden broodjes en overnachtingen: een eindeloze onderneming. Ik kocht kleine cadeautjes en verdeelde de reis in etappes. Als we een grens over waren, dan kregen de meiden een puzzelboekje, of een knijpballetje of pennetje. Zo verlangden zij en wij allemaal naar de volgende grens die sneller kwam dan de eindbestemming. Zo konden we ook meer genieten van de lange reis. We zijn aan het einde van het begin.. prachtig!

Hoe kunnen we nu als kapitein Rutte ons eigen gezin door de wilde golven van deze woelige Corona zee leiden? Belangrijk is dat de  kapitein rustig blijft en weet waar het bootje heen moet en hoe we dat moeten doen, ook al zit de boot vol met eigenwijze matrozen. Laat je niet gek maken en laat jezelf ook niet door angst overmeesteren. Ouders als rustige kapiteins, niet gek te maken door gekrakeel, gekibbel en gedoe. Dat vraagt nog al wat, maar het is wel nodig. Download een meditatie-app, ga op tijd naar bed, neem af en toe een wat langere douche, wandel in de avond even een klein stukje. Alles om in ‘’zen-conditie’’ te blijven. En als de kinderen bang raken, geef ze rustige leiding en leer ze ook kijken naar wat er goed gaat. Verdeel de reis in stappen en leer ze eerder lichtpuntjes te zien of te creëren onderweg. Als een kind school mist, creëer wat beeldbelafspraken extra met de juf of meester, vaste nieuwe routine waar een kind naar toe kan leven, of vraag of de leerkracht een virtueel kringgesprek organiseert op ZOOM, zodat het schoolgevoel er weer een beetje is.

Qua gedrag: zeg wat je wilt dat er gebeurt en vooral niet wat je niet wilt. Woorden resoneren en hebben hun energie. As je rustig en stevig zegt wat je wilt, dan is het zo duidelijk waar je heen wilt als gezinskapitein. En houd vol, kinderen kunnen nee roepen, raak daarvan niet in paniek. Erken: ‘’ik zie dat je het lastig vindt.. en toch is het even nodig dat.. Hoe kan ik je helpen, staan we sterk.’’

Woorden resoneren. Positief gestelde zinnen zijn fijner, zeker als ze rustig, vriendelijk doch gedecideerd worden uitgesproken. Woorden kunnen pijn doen, snijden en hakken in het zelfvertrouwen, verwijten bijten in ons gevoel van eigenwaarde. Dat is het laatste wat we willen.

Dus allemaal in de yogastand, maak contact met je eigen gevoel: je kwetsbaarheden en je kracht. Voel wat je zelf nodig hebt om de kapitein te zijn die met vertrouwen zijn eigenwijze matroosjes aan boord houdt en weet waar die heen wil. En die onderweg ook nog kan genieten van deze volslagen nieuwe vaarroute met bizarre weersomstandigheden. Een onontdekte wereld openbaart zich in ons allemaal. We zijn er bijna…in ieder geval aan het einde van het begin.

Blijf gezond!