Corona-regulatie: wie had dat kunnen denken?

Op social media kwam ik een post tegen over de zorgen die er zijn over de ontwikkeling van kinderen waar de ouders niet zo erg bij machte zijn om hun kinderen te stimuleren. Bijvoorbeeld omdat ze de Nederlandse taal niet goed beheersen. Dat is natuurlijk een zorg. We krijgen straks in het onderwijs een grote nieuwe situatie en alle schema’s en grafieken waarmee we het leven voorspelden gaan niet meer kloppen. Want door het wegvallen van een heleboel weken school is er een onvoorspelbare factor bijgekomen: hoe goed zijn de ouders in staat geweest om hun kind te stimuleren om het schoolwerk te maken? En hoe gaan de kinderen straks weer naar school komen? Hoe goed zijn ouders in staat geweest hun kinderen een klein beetje in een normaal ritme te houden van ’s morgens opstaan en in de avond op een beetje normale tijd naar bed? Hoe goed zijn ouders in staat geweest kinderen het hoofd te bieden en toch een beetje leiding en begeleiding te bieden in deze rare tijd? Er zijn natuurlijk ook kinderen die deze weken meer geweld meemaken, omdat het thuis niet zo veilig is, en hopelijk letten we daar met z’n allen op en komen we dichtbij genoeg om die geluiden op te vangen en te melden. Maar ik denk dat er in plaats van alles dat fout kan gaan ook iets heel goeds kan gaan. De band tussen ouders en kinderen. Deze stond in ons oude leventje voortdurend onder spanning van tijd, prestaties, (sportief) vermaak en sociale contacten. En ineens is daar een soort van leegte die ruimte geeft aan ouders en kinderen om elkaar weer eens in alle rust te ontmoeten. Wie had dat kunnen denken.. dat de vliegtuigen aan de grond bleven, dat de stikstofcrisis in een klap opgelost zou zijn, dat de boeren zouden stoppen met staken en dat bijna alle ouders met hun kinderen thuis zouden zijn?

Wie had dat gedacht? Er gebeuren wel meer dingen in deze tijd die we niet voor mogelijk hadden gehouden, maar het gebeurt. De meeste mensen wisten al weken geleden hoe hun agenda er de komende weken uit zou zien en met een grote veeg zette Corona een streep door de hele planning. Frustrerend, angstaanjagend, compleet anders dan je dacht. Frustratie-opwekkend als alles ineens anders gaat dan je dacht.

In die lange autoritten die we vroeger maakten naar zonnige oorden hebben we eindeloos geluisterd naar liedjes van Sesamstraat en in het bijzonder naar de cd ‘he he, we maken muziek’. Een geweldig album vol met liedjes over gevoelens, irritaties, je alleen voelen, verveling. Een lied in het bijzonder was onze favoriet: ”het is weer eens wat anders dan je dacht..’’ Met de briljante emotieregulerende tekst: ‘’Het is weer eens wat anders dan je dacht. Dat valt tegen dat had je niet verwacht, je kan er wel om huilen of je maakt je kwaad, maar het valt weer mee als je erom lacht, soms is het best leuk als het anders gaat, het is weer eens wat anders dan je dacht’’. En deze tekst over frustratie natuurlijk op een bijzonder vrolijk melodietje. Een grote aanrader. Een geweldig instrument voor ouders.

Als onze kinderen dingen tegen kwamen die frustratie bij ze opwekten was het voor ons de beste zet om even dit liedje in te zetten. Het hield ons weg van de eindeloze woordenzee die veel ouders gebruiken om hun kind uit te leggen, te overtuigen, te waarschuwen, te adviseren als ze vol frustratie reageren op een verloren spelletje of een iets leuks dat toch niet doorgaat. De zogenaamde woordentsunami. Kinderen raken er vaak door overspoeld en het verergert vaak de frustratie alleen maar. Frustratie is niet leuk, maar heel menselijk. Er gebeurt iets dat je niet leuk vindt, dat anders gaat dan je dacht en daar mag je best even van balen, fair enough. Dat dat niet gezellig is voor de rest van gezin, dat begrijp ik ook. Maar om er zoveel woorden aan te spenderen om het kind in een andere stand te krijgen, dat helpt je eerder van de wal in de sloot. Voor je het weet spoelen de vloedgolven van heftige emoties over elkaar en zit je met een huis vol boze krokodillen en geschokte andere gezinsleden.

Frustratie. Een heel akelig gevoel. Dat je je best doet dat iets gaat lukken, maar je komt bedrogen uit. Het punt waar hoop omslaat in wanhoop. Het moment waar je nog vol verwachting blij was om wat er ging komen omslaat in teleurstelling, dat het toch volslagen anders uitpakt. Frustratie. Het bewijs dat we niet kunnen voorspellen wat er gaat gebeuren in het leven. Dat gevoel kennen we allemaal heel goed, zeker nu. En het zou allemaal toch heel irritant zijn als we toegesproken zouden worden met een eindeloze woordenzee waarom dit helemaal niet erg is, of waarom dit juist goed is dat het gebeurt, of dat dat nu eenmaal gebeurt in het leven.

Het beste is toch dat lied, met briljante tekst, dat precies verwoordt wat er aan de hand is als het anders gaat dan je dacht. En dat op dat vrolijke melodietje. Ik kan je verzekeren dat onze kinderen ons verfoeiden als we dit zongen. Dan hielden we er ook weer snel mee op, maar doordat we dit zo superleuk gezongen hadden met elkaar in de auto op de Route Nationale, verscheen er al snel een glimlach. Het is weer eens wat anders dan je dacht. Het lied voor deze Coronatijd. Als je het wilt luisteren: het staat niet apart op youtube, dus je moet de hele cd afluisteren op youtube, niks geen efficiëntie, maar gewoon ff de tijd nemen of doorspoelen naar de 51^ste minuut. En zoals de post op social media suggereerde: Sesamstraat terug op TV, niks pruttige kindertelevisie, maar kwaliteit. Mooie correcte taal, emotieregulatie. Sesamstraat terug op TV, de hele dag, voor al onze jonge kinderen die nu niet naar school kunnen. Om toch te leren tellen en te leren je emoties te reguleren. Meneer Aart, hoog in hemel: wie had dat kunnen denken?

Blijf gezond!