Corona-regulatie: Oma -bril

Dit weekend waren we met z’n allen thuis. Wij, de buren, vrienden en vriendinnen, eigenlijk iedereen die ik ken. We deden met z’n allen een leuk jurkje aan (behalve mijn man dan). Gewoon omdat dat thuis ook best gezellig is om er eens leuk uit te zien, in plaats van in het eeuwige huispak of joggingbroek. Het was heerlijk rustig. We konden nergens heen. We hoefden nergens heen. We hebben eieren geverfd en de oma’s mochten raden welke door wie was geschilderd via de whatsapp. Er werd worteltaart gebakken en een heerlijke cake.De meiden deden weer eens verstoppertje, de oude filmpjes van vroeger kwamen uit de kast. We deden een pubquiz en een eigen wijnproeverij, waarbij Sterre, onze niet-wijn-drinker, 3 geblindeerde flessen met respectievelijk appelsap, fanta en siroop direct raadde. Eric haalde zelfs de boombox met microfoon tevoorschijn waardoor we ons eigen paaspop optreden door Sterre hadden, met als publiek drie buurmeisjes die over de schutting meekeken en klapten. Kortom: het was een heel leuk weekend en ik realiseer me: als de druk van buitenaf wegvalt, welke kwaliteiten krijgen dan van binnenuit ineens ruimte?

Met dat ik het opschrijf denk ik: dit is geen eenvoudige vraag, maar als ik hem voor mijn eigen gezin voor dit weekend moet beantwoorden, dan ben ik zo blij en trots. Deze dingen waren niet gebeurd als Corona ons leven niet omver had gegooid. Dan hadden we in de auto gezeten naar familie, vrienden, op borrels gestaan, de meiden op een festivalletje en daarna een beetje katerig bij ons aan het paasontbijt. Wij als gekken de tuin nog fatsoenerend in een klein gaatje van de tijd. De druk van buiten is weggevallen en de kwaliteit van binnen kwam naar boven. Kwaliteit waarvan ik in ieder geval weet dat het er de hele tijd is, maar die je niet ziet, of voor lief neemt omdat ik vooral bezig was met de verwachtingen en verleidingen van de grote wereld om mij heen.

Zou het zo ook werken met de kinderen? Als ik kijk hoe heerlijk en eindeloos de kinderen uit de buurt aan het buitenspelen zijn met het mooie weer, dan geniet ik daar enorm van. Alle tijd voor die hut, dat eindeloze balspel, verstoppertje, verkleed-optreden. Jongens van 12, 13 jaar, al stoer kletsend over van alles, maar ook met z’n 3-en op een trampoline achter elkaar hoppend, al kletsend en lachend over van alles. Ook nog even klein mogen zijn. Kinderen in tentjes op een grasveldje, moddersoepjes maken en s’avonds zwart als roet in bad. Door de druk van de bezoekjes en feestjes weg te nemen, zie je ineens kinderen die veel spelen, waarbij smartphones of tablets ineens niet meer zo aanwezig zijn. Gewoon spelen, je fantasie gebruiken, allerlei dingen uitproberen, nieuwe dingen oefenen, mogen falen en opnieuw beginnen. Spel: een heel belangrijke kwaliteit van kinderen, waar in ons drukke leven niet meer zoveel ruimte voor was. Stuart Brown laat in een TedTalk zien hoe belangrijk spel is door foto’s te tonen van 2 aangelijnde husky’s en een hongerige ijsbeer die in plaats van een gevecht op leven en dood in een spel met elkaar belanden: ’They are in that state of play. And it’s that state that allows these two creatures to explore the possible…..they are beginning to do something that neither would have done without the play signals.’’(TedTalk Stuart Brown). Hij vertelt over een onderzoek waarin de conclusie was dat  de afwezigheid van spel jongeren kwetsbaarder maakt voor het belanden in gewelddadig gedrag, en ik geloof het. De druk van buitenaf van de echte wereld kan zo moordend zijn, dat je je zelf helemaal verliest. Stress doet je kijken naar de dingen om je heen, alert en oplettend. Tijd voor dromen, wensen, uitproberen, fouten maken en opnieuw beginnen; kortom spelen, is er niet op dat moment.

Die stress van kijken naar de buren, naar anderen die slanker, leuker, een gezelliger leven hebben is er nu even niet meer. Evenals de reizen die we met z’n allen ondernamen: de een nog verder dan de ander: iedereen is gewoon thuis. Vergrotende trap is niet meer mogelijk eventjes en dat leidt soms tot de herontdekking van prachtige kwaliteiten in je gezin, bij je kinderen, bij jezelf. De tijd nemen en krijgen voor wat er goed is en ruimte mag krijgen. Ieder op zijn eigen manier, in zijn eigenheid. Zonder te vergelijken met anderen. Geen stressopleverende vergrotende trap. Kijk niet naar de kinderen van de buren, en ook niet binnen het gezin. Hoe erg moet het zijn om te horen: ‘’kijk nou naar je zusje? Zij zit tenminste netjes en lang aan tafel.’’ Of: ‘’hoe kan het nou dat jij die sommen zo moeilijk vindt, je broertje snapte dat in een keer?’’

Als je het hoort gaan je tenen krom in je schoenen, maar echt: ik zal het ook wel eens gezegd hebben. Het is de verbazing die we hebben om te zien hoe verschillend onze kinderen allemaal zijn. De verschillende zorg die ze van ons nodig hebben. Maar ook de schaamte die bepaald gedrag van kinderen soms bij ouders oplevert. Zo zag ik op het filmpje van vroeger hoe mijn oudste dochter, destijds 3 jaar, echt niet kon wachten met het openen van de cadeautjes uit de zak van Sinterklaas. Andere kinderen zaten daar rustig, maar zij kon niet wachten. Een ongemakkelijk gevoel bij mij toen. Als ik er nu naar kijk met mijn paas-zen-gevoel en inmiddels bijna de leeftijd van een oma denk ik: ‘’kijk nou hoe schattig?’’ Ze was zo benieuwd en blij. De kwaliteit van binnen werd mij  zichtbaar  en de druk van buiten en de stress die ik daar ervaarde was ineens zo onbeduidend en achterlijk. Die oma bril bevalt me wel: kijken naar de kwaliteiten die er binnenin zitten en de druk van buiten een beetje buiten houden. Een wedstrijdje verkleinende trap. Wie doet er mee?

Blijf gezond!