Corona-regulatie

En dan ineens is het zover… iets wat nog nooit gebeurd is en onvoorspelbaar is, gebeurt. De scholen gaan dicht. Kinderdagverblijven zijn alleen toegankelijk voor kinderen van mensen met vitale beroepen. De straten zijn leeg, de supermarkten ook in sommige schappen. Er wordt over niets anders meer gepraat: Corona is everywhere.

Omdat ik ook een heel klein beetje verkouden ben, en mijn afspraken dus niet door mag laten gaan, heb ik besloten elke dag een blogje te schrijven over hetgeen waar ik in gespecialiseerd ben: emotieregulatie. Een beetje psycho-educatie op afstand, voor wie het fijn vindt mee te lezen.

Wat is emotieregulatie? Emotieregulatie betekent niets meer dan iets doen met de emoties die je ervaart. Je voelt de hele dag door. Als je een goede emotieregulatie hebt, dan kun je voelen wat je voelt, begrijpen wat je voelt en daar ook woorden aan geven en daden aan koppelen; en je kunt ook een beetje aanvoelen wat een ander zal voelen en daar woorden aan geven. Emotieregulatie is niet iets wat een mens zomaar kan, dat is een ontwikkeling. Kinderen leren dat vanaf hun geboorte. Sommige mensen hebben er nog altijd moeite mee waardoor ze wat vaker boos of teneergeslagen (depressie) zijn. Emoties zijn er om ons in leven te houden. Doordat we bijvoorbeeld angst voelen gaan we iets doen dat ons in leven houdt: wegrennen of jezelf verdedigen. Emoties doen iets met ons, de hele dag door. Je voelt van alles en je lichaam, je geest is erdoor geactiveerd, je gedrag wordt erop aangepast… en voor je het weet doe je iets wat je eigenlijk niet had gewild.

In deze tijd zijn er veel emoties. Angst, verwarring, verbazing, bezorgdheid, ontroering en het kan zomaar zijn dat je ook even je gevoel voor eigen ruimte kwijt raakt binnen een gezin. Zowel ouders als kinderen. Gistermorgen stond ik vroeg op, dan doe ik zo mijn ochtendmeditatie. En: natuurlijk: juist deze dag staat mijn jongste dochter ook heel vroeg op. Een dag vol I pad, verveling, kleuren, spelen, Tv en een beetje zinnig werken voor de boeg.. Slaap lekker uit. Geef mij even dit kleine momentje voor mezelf om half zeven in de ochtend. Mijn eigen stille momentje werd direct ingevuld door mijn lieve dochter. Waar was mijn plek, mijn ruimte om te doen wat ik even alleen wilde doen. Is niemands schuld, maar het geeft wel irritatie. Dat gebeurt vast en zeker vaker in gezinnen op dit moment. Ouders willen/moeten werken thuis, kinderen dartelen daar omheen, hebben een vakantiegevoel en willen iets gezelligs doen. Vragen je aandacht, nemen hun plek in de ruimte in, in het geluid, in de aanwezigheid en hoe lief je ze ook vindt.. soms is even alleen en je richten op wat je moet doen ook even zo fijn, juist in deze tijd van dicht bij elkaar moeten zijn voor langere tijd.

Wat heel goed kan helpen is een schema maken. Op internet zal ik er al heel wat voorbij komen. Heel jonge kinderen laten zich daar niet door leiden, maar oudere kinderen vanaf een jaar of 6/7 kunnen dat in toenemende mate wel. Plan met elkaar wat tijden waarop er gegeten wordt, waarop er gewerkt/gespeeld wordt, waarop er een spelletje gedaan wordt, wanneer je naar buiten gaat om te wandelen of een boodschapje doet.

Natuurlijk gaat niet iedereen zich eraan houden. Vermoedelijk zal je als ouder soms wat langer willen werken dan het schema toestaat, of de kinderen willen aandacht op het moment dat je volgens het schema even mag werken. Adem in (1 tel)Adem uit (4 tellen) en geef het schema de schuld van jouw niet beschikbaar zijn op dat moment: ‘’ik begrijp dat je nu wilt spelen met mij, maar het schema zegt dat jij nu even zelf moet spelen, en volgens het schema moet ik nu werken.’’ Je kunt een wekkertje zetten en de tijd voor het moment van aandacht weer gaat komen.

Later kun je erover praten: wat een kind ervaart dat dat stomme schema er is, en dat het kind vermoedelijk echt zo graag iets wilde laten zien of vragen aan jou en dat dat zo lastig is, als dat dan niet mag of kan zoals anders als je met elkaar thuis bent in het weekend of in een echte vakantie. Verwarring, frustratie, onwennigheid. Mooie woorden om eens aandacht aan te geven. En laat ook even bij jouzelf als ouders binnen kijken: dat je zelf ook in de war bent om thuis te werken. Tijd genoeg om er even bij stil te staan. Als we dan toch met elkaar thuis zitten, laten we dan de irritatie omarmen en het er over hebben met elkaar. Met mijn jongste dochter lukt dat niet, zij is verbaal daartoe niet in staat vanwege haar handicap, wij reguleren met een knuffel en een heel klein grapje. Zij daarna op de Ipad, ik mijn meditatie.. ook goed en op eigenwijs gereguleerd en daar gaat het toch om!

Zorg goed voor elkaar!