In mijn praktijk zie ik vaak ouders en kinderen samen. Zo kwamen gisteren ook een moeder en zoon bij mij aan tafel. Hij was aangemeld omdat hij regelmatig wat somber kan zijn over wat er gaat gebeuren. Zo ook nu de school weer is begonnen. De topografie in groep 5 zal vast wel heel erg moeilijk worden, zo voorspelde hij bedrukt en hij had er al wakker van gelegen. Als een kinderen dit soort dingen zeggen, zie ik bij veel ouders de neiging een kind te overtuigen dat hij daar vooral niet bang voor hoeft te zijn. Immers: de juf zal hem toch wel helpen? en wij als ouders kunnen jou toch helpen? En jij bent echt superslim.. Vaak kijken kinderen dan wat ongelovig en glazig en zakken nog wat verder onderuit in de Ikea-kuipstoelen die we hebben. Goed bedoelde troost, maar vaak onvoldoende helpend voor het kind, zelfs overspoelend soms, waardoor het kind zijn mond verder maar houdt.. Zo ook deze 9-jarige zoon. Het was een intakegesprek.. we bespreken dat we gaan werken aan die sombere gedachten over wat er gaat gebeuren in de toekomst. Aan het eind van de sessie mag een kind altijd een spelletje kiezen, zo ook nu, en de jongen veert op: Yeah, een spelletje. We kiezen La Cucarracha.
Dit spel is mij meerdere malen goed van pas gekomen. Kort gezegd is er een speelveld van draaibare vorken, lepels en messen, de context is een keukentje met 4 holletjes waar respectievelijk brood, vis, chocola en kaas te vinden is.
Er is een beestje dat op een kakkerlak en als je het schakelaartje overhaalt, dan begint het beestje heen en weer te lopen. Het is de bedoeling dat de kakkerlak in jouw gekozen holletje valt.. Gevangen! Met een dobbelsteen gooi je om de beurt. Je kunt een vork, lepel, mes of ? gooien en al naar gelang daarvan mag je iets in het speelveld omdraaien, waardoor de kakkerlak verder kan lopen en de kans groter wordt dat hij naar jouw holletje kan komen.Ik heb zulke goede dingen meegemaakt met dit spel. Zo was er eens een kind dat meer bezig was de sluizen bij een andere gezinslid dicht te leggen, dan te proberen dat de kakkerlak überhaupt bij zijn eigen holletje in de buurt zou komen. Systemisch gezien een prachtige observatie, want deze patronen doen zich thuis natuurlijk ook voor. In het kleine kakkerlakkenkeukentje ontstaat dan een inzicht met elkaar, en is er een plezierg uitgangspunt van waaruit we dit kunnen bespreken. Soms zie ik die kleine kakkerlak als mijn co-therapeut, zo ook gisteren. De spanning liep op. De kakkerlak kwam na wat om de beurt gooien in de buitenring en kwam in de buurt van het holletje van moeder: NEE, riep de jongen, HIJ GAAT IN HAAR HOK, maar nee, de kakkerlak liep de hoek om, verder naar mijn holletje met kaas,.Wederom schreeuwde de jongen NEE, NU GAAT HIJ BIJ JOU!! Maar nee, de kakkerlak ging de hoek om en liep in volle vaart zijn holletje in. Opluchting, blijdschap, geluk. En zo leuk dat mijn co-therapeut mij de mogelijkheid gaf te bespreken hoe vaak het nu gebeurde dat hij dacht dat het mis zou gaan, maar dat uiteindelijk het goede gebeurde.