Skip to main content

Hoe krijg je helderheid in de manier van communiceren tussen een ouder en een kind? Of binnen een heel gezin? Eigenlijk kan dat heel goed met behulp van een spel. Twee keer deed ik dat van de week. Eerst met een heel gezin. Vader, moeder, dochter van 12 en zoon van 8 waren in de spelkamer. De onderlinge sfeer en communicatie is niet altijd even prettig en goed. de klacht is: er wordt niet geluisterd naar elkaar. Wat gebeurt er nu precies? Hoe kunnen we vat krijgen op de moeilijkheden die zich daar voordoen? Veel spanningen speelden zich af tussen moeder en dochter. Beiden kregen een plek aan tafel tegenover elkaar. Tussen hen werd een scheidingsplaat gemaakt en beiden krijgen een zelfde set duploblokjes. Om de beurt mogen ze een bouwinstructie geven. Het doel is, zonder te kijken wat de ander doet precies hetzelfde bouwwerkje te maken. Vader en zoon letten op en observeren. Waar je op kunt letten is: Hoe is het tempo? Hoe worden er afspraken gemaakt? Hoe wordt er gecheckt of het wel goed gaat? Hoe houdt de ouder rekening met het tempo en begrip van het kind? Hoe wordt er omgegaan met onduidelijkheden of onzekerheden tijdens het spel? Dochter bleek erg bepalend in de afspraken, moeder volgde. Moeder checkt constant waardoor dochter moedeloos en verveeld raakt. De zoon herkent dat wel, die moeder die eindeloos check, zo vertelt hij als we deze eerste spelsessie evalueren. Op basis daarvan ontstaat er een mooi gesprek over vertrouwen, kunnen loslaten, maar tot hoever? En waar houd je vast en bepaal je als ouders de regels en maak je heldere afspraken waar je als ouder vertrouwen in hebt. Hoe kun je als kind meer vertrouwen krijgen? Wat is het verschil in vertrouwen krijgen als je 12 jaar bent of 8 jaar?

Even later zijn vader en zoon aan de beurt. Vader geeft alle instructies, zoon krijgt van mij de opdracht te volgen (bewuste variatie op spel 1). Vader gaat snel, is meer bezig met het eindproduct en weet niet altijd met zijn volwassentaal het kind te bereiken. Hij ziet achteraf zelf wel in: ‘ik weet zo goed wat ik wil, maar ik heb niet de rust om mijn zoon daarheen te leiden.’ Dat leidt dan bijvoorbeeld tot grote problemen met het naar bed brengen van deze jongen. Vader ziet hem er bij wijze van spreken als in liggen en verlangt naar zijn eigen rust daarna. Er is geen geduld en tijd meer om de jongen met rust en in stapjes naar bed te krijgen, waardoor er vaak ruzie en ongeduld ontstaat. Vanuit het spel realiseert hij zich dat er stapjes nodig zijn. Deze vader legt dan zo mooi zelf de transfer naar het echte leven!

Daarna zijn de ouders samen aan de beurt om hun kinderen aan de andere kant van de muur te instrueren om tot hetzelfde gebouw proberen te komen. Dochter wil tempo, zoon zorgt voor vertraging. Dochter neemt daardoor alles over van haar broertje, waardoor hij verveeld raakt en vervelend gaat doen. Hij roept nog zoiets van: ‘He, en ik dan?’. Niemand luistert. Moeder is bezig met checken van de dochter, vader bezig met eindresultaat en tempo maken. Ik leg het stil.. wat gebeurt hier toch allemaal? De zoon ligt afwezig achterstevoren op zijn stoel aan zijn nagel te pulken, dat duurde al zo’n 5 minuten. Niemand had het opgemerkt. De hele situatie was voor iedereen zeer herkenbaar.

Zo kwamen al deze patronen op tafel, in enkele herhalende spelletjes. Stof tot nadenken over een verbeterde architectuur van interactiepatronen. Zo kon ik daar mijn (bouw)steentje bijdragen.Oh ja.. op de foto staat als scheidingswand het spelletje Cucaracha Loop.. daarover in de vorige blog meer!

Heb je nog geen duplo? Bestel dat dan hier.

Leave a Reply